Historia

HISTORIA SZPITALA PRZY UL. PÓŁNOCNEJ

Łódź w wieku XX była miastem – tyglem, stapiały się w niej różne języki, religie i zwyczaje. Choć miasto zdumiewało dynamicznym rozwojem, zaskakiwało urodą nowobogackich pałaców i kamienic, to bogactwo graniczyło tu z ogromną nędzą i brakiem podstawowej opieki medycznej. Elity miasta zdawały sobie sprawę z tych bolączek. W środowisku łódzkich ewangelików, którzy w 1899r. odwiedzili zakład dla epileptyków w Wiskitkach zrodził się pomysł na przeniesienie do Łodzi „Domu Miłosierdzia” i zbudowanie szpitala prowadzonego przez diakonisy – siostry miłosierdzia pielęgnujące chorych (gr. diakonas – sługa). Już w 1904 r. przeniesiono z Wiskitek zakład dla psychicznie chorych i epileptyków, 16 pensjonariuszy umieszczono w murowanym budynku przy ul. Tkackiej 8. W tym samym roku pozyskano plac budowlany od szpitala św. Aleksandra, położony przy ul. Północnej 42, na granicy ze wsią Doły, w sąsiedztwie zbudowanego w 1898 r. sierocińca ewangelickiego „ Weisehaus”.

W 1905 r. przystąpiono do prac budowlanych, które być może stały się udziałem architekta Pawła Rubenshama, autora budynków szpitala pediatrycznego. Chociaż projekt budowy jest do dziś nieznany, to pewne akcenty stylowe nawiązujące do neogotyku są wspólne w obu szpitalach. Szybkość prac, mimo wydarzeń rewolucyjnych w Łodzi była imponująca, w dniu 27 listopada 1908r. szpital otworzył swoje podwoje. Składał się z dwu neogotyckich gmachów położonych prostopadle do siebie, mieściły się w nich poza salami szpitalnymi, mieszkania dla sióstr i pomieszczenia dla zarządu „Domu Miłosierdzia”.

Szpital dysponujący 25 łóżkami przyjmował chorych niezależnie od wyznania
i narodowości, było to zgodne z zasadami życia wielokulturowego miasta. Dzienny koszt pobytu chorego wynosił ok. 1,5 rb, w 1911r. leczono 400 osób, a w 1912 – 542 osób. Wszyscy chwalili troskliwość personelu, wysoki poziom świadczeń lekarskich, porządek, czystość itp. cechy, które przeszły do trwałej tradycji tego szpitala. W latach pierwszej wojny światowej leczono w nim głównie żołnierzy niemieckich. W 1927r. przeprowadzono rozbudowę i modernizację szpitala, liczba łóżek wzrosła do 150, a wyposażeniem mógł konkurować z najnowocześniejszymi szpitalami w kraju. Główny nacisk położono na chirurgię – 70 łóżek, chirurgię ginekologiczną- 80 łóżek, wewnętrzny – 50 łóżek, położniczy – 20 łóżek. Przy szpitalu prowadzono szkołę dla sióstr (ok. 40 rocznie).

Dobrą passę szpitala przerwała okupacja hitlerowska, służył on wyłącznie ludności niemieckiej, a głównie funkcjonariuszom SS i Gestapo.

Wyzwolenie miasta wiązało się z przejęciem kliniki przez wojsko sowieckie aż do kwietnia 1946r., władze polskie otrzymały w spadku poważnie zdewastowane i ograbione wnętrza. Szpital przypadł w udziale Wojewódzkiemu Urzędowi Bezpieczeństwa Publicznego przejmującego wszystkie agendy dawnego Gestapo. 12 maja 1946 r. po kilkutygodniowych pracach porządkowych wykonanych przez niemieckich jeńców przyjęto pierwszych chorych aktywistów partii i funkcjonariuszy rannych w walkach z niepodległościowym podziemiem. Liczba łóżek sięgała wtedy 80, a znaczną część sprzętu i narzędzi lekarskich pozyskano z UNRRY, utworzonej przy ONZ do Spraw Pomocy i Odbudowy.

Szpital prowadził także poradnię dla dzieci przy ul. Narutowicza 76. W następnym roku otwarto gabinet fizykoterapii z 1 lampą kwarcową, 1 solluxem i 1 diatermą. Modernizacja szpitala w latach 50-tych doprowadziła do zwiększenia liczby łóżek do 200, otwarcia apteki, gabinetu RTG, gabinetów specjalistycznych: reumatologii i gastrologii, pogotowia lekarskiego i pomieszczeń zabiegowych. W 1966r. utworzono na bazie oddziału wewnętrznego I Klinikę Chorób Wewnętrznych WAM, kier. dr Stanisław Laskowski. Dwa lata później powstał Punkt Krwiodawstwa.

Październik 1970 r. przyniósł długo oczekiwaną realizację planów rozbudowy szpitala. Wyburzono stary gmach stojący po środku podwórza i wybudowano nowy, większy, równolegle do ul. Dwernickiego. Przekazano go do użytku 5 lutego 1975r. Pacjenci otrzymali izbę przyjęć, basen rehabilitacyjny z hydroterapią i fizykoterapią gabinety specjalistyczne, oddział intensywnej terapii, blok operacyjny, punkt krwiodawstwa itp. Nowy, ogromny gmach połączono ze starym budynkiem stojącym przy ul. Północnej. Szpital liczył teraz 350 łóżek. 15 maja 1994r. przy sąsiedniej ul. Anstadta oddano do użytku nowy budynek z gabinetem akupunktury, stomatologią i przychodnią dziecięcą.